A biblioteca xa ten conta en flickr

Agora xa podedes ver cómo curramos e qué bonito nos está quedando todo. Gracias a Carina e a Merlo que agora ten curre extra, jeje.

Póñovos a dirección: http://www.flickr.com/photos/bibliotecapublicasantiago/

DENDE O OUTRO LADO (1)

6:35 a.m.

Este ano non vou facer propósitos de Ano Novo, total nunca cumpro ningún. Este ano paso de todo, nin deixo de fumar, nin de beber, nin vida sana nin ostias. Este ano penso facer o que me saia dos güevos, coma sempre, pero sen remordimentos; e se non me apetece ir a currar, pois non vou E PUNTO, que levo vinte anos, VINTE ANOS (que se di pronto) sen faltar un puto día ó chollo. E vaia chollo, eh? Servindo cafés todo o puñetero día e aínda por riba dando conversa e escoitando o rollo a todo o quera desfogar, pero quén se preocupa de escoitarme a min, eh? Que eu tamén teño os meus problemas pero parece que ninguén ten tempo para escoitalos. Claro! Todos veñen a polo seu cafetiño: rápido sen case soltar palabra ou remolón falando sen parar, pero sen escoitar nunca. E qué pasa conmigo? Ninguén se preocupa sequera de disimular cun simple “qué? Cómo che vai hoxe?” NADA, todos coa mirada cara dentro sen verme sequera, o mesmo lles daría que fose unha porta con tal de que dixera: “claro, entendo, home eso non é vida” de vez en cando. A esta mesa non hai quen lle quite as marcas estas, vese que as fixeron a conciencia, debían estar aburridos e agora tócame a min fregar e fregar porque uns “señoritos estaban aburridos” Hai que joderse! Pero este ano cambio de chollo como que me chamo Alberto, bueno, “Albertito” que me chaman, aínda ei chegar ós sesenta chamándome Albertito e non será por que abulte pouco, que sempre fun de “constitución forte” como dicía a miña nai, pero debe parecerlles que chamándome así somos todos coleguitas, deben pensar que son parvo, que por chamarme Albertito xa somos íntimos e poden soltarme o rollo coma se fose o seu millor amigo. E digo eu que esta xente ha de sentirse moi soa para chegar á barra e contarlle toda a súa vida a un perfecto descoñecido por moi Albertito que lle chame.

Se fose un café

Se fose un café pasaríame a vida desexando ser un té, pero non unha desas bolsiñas nas que as ilusións quedan aprisionadas, senón un “gran señor” que flota ceibe nunha teteira de barro.

Hai maxia nunha cunca de té, no ritual que require facer un “té de verdade” no coidado e o cariño que se precisan para acadar unha mezcla perfecta que calme o espírito e despexe a mente. Así me gustaría ser: ceibe, co corazón en calma e a cabeza a 1000 por hora.

Só me falta poder mirar á miña filla ós ollos e decirlle que é certo, que a maxia existe de verdade, sen remordimentos, sen dúbidas, sen complexos. Ese día serei ceibe ó fin.

Demasiada pereza

Levo dúas semanas con esta canción na cabeza:

Ata cheguei a pensar se estaría "depre", cada vez que a escoito sinto desexos de estar triste, desexos de estar tan triste como para tirarme en cama e chorar sen parar mentras This is the end soa unha e outra vez. Pero decididamente non estou deprimida, nin siquera triste. O certo é que me dá pereza deprimirme, dame pereza non ter ganas de erguerme cada mañán, pereza de non querer ler e, sobre todo, dame pereza non rir.
Fun unha nena feliz, non sei en qué momento decidín que "o lado escuro" era a miña elección e deixei de ser preguiceira, supoño que fun unha adolescente triste e acostumeime a eso, de tal xeito que esquecín o que era rir; e chegou a época na que escribía ata o mencer: "Me gusta estar aquí, a oscuras, en silencio, mientras oigo a los cuervos graznando fuera", a época na que abusaba da maquillaxe branca e o lápiz negro ata que, cando cumplín 25 anos debín de tocar fondo e, como xa non podía caer mais, descubrín que existía outro estado mental e aferreime a él con uñas e dentes e, os pesadelos remataron.
Desa época queda o que son agora, unhas cuantas cancións e os amigos de verdade. Non podo esquecer a Mario e a Pedro que me aguantaron casi sempre cun sorriso, supoño que non debía ser doado sair de marcha con alguén que se pasaba a noite sen abrir a boca, sentada nunha mesa escura mentras lía calquera cousa que non me fixera pensar. Desa época queda The Cure

Un dos meus vídeos favoritos que non sei porqué lémbrame a Miss Li, que ma descubriu Alberte fai uns meses, outro gran amigo ("daquela qué?") e a única persoa capaz de facerte rir mentras che conta o "chiste" da nena que só tiña tres pelos.
Remato con Miss Li e sorprendédome de que todo este desbarre foi provocado por unha conversa con Alda: a súa sinceridade, inocencia e simplicidade é acojonante.

A vida é sinxela, os complicados somos nós.

La historia del camello que llora

Xa fai tempo que alguén me falou desta peli-documental (non lembro quen foi) e tiña ganas de vela. É unha historia sinxela: Unha familia de nómadas no deserto do Gobi que axuda nos nacementos dunha manada de camellos.

Unha das camellas ten un parto complicado e rexeita á súa cría. É unha historia triste e fermosa cun final feliz. O pequeno camello que xime desesperado chamando á nai, a súa negación a ser alimentado artificialmente e disposto a morrer de fame fíxome pensar na importancia que temos os mamíferos dese contacto coa nai, no valor afectivo da lactancia materna e por enriba de todo, fíxome pensar no poder curativo que ten a música.

Cun peculiar ritual, un músico interpreta unha melodía sinxela mentras unha das mulleres da familia canta, sen parar de acariciar á camella que acaba chorando e permitindo que o seu fillo mame. Pregúntome qué faríamos aquí nun caso semellante, dende logo non me imaxino a ningún gandeiro cantándolle ás súas vacas nin moito menos levando a un músico para que as tranquilice, tal vez sexa o precio da "civilización" que o único que fai e deshumanizarnos cada día un pouco mais facendo que nos parezca o mais normal do mundo deixar ós nosos fillos en gardarías nada mais nacer ou darlles o "bibe" porque é o millor para eles, cando todo é moito mais sinxelo: o único que realmente importa é o contacto físico que é o único xeito de transmitir a protección, a seguridade e a tranquilidade que precisamos para vivir sen medos.

Impresiona a confianza da familia nos nenos, ós que envía a través do deserto en busca do músico. Dous nenos, un deles dunhos cinco anos, recorren quilómetros de area mentras a súa familia ten a certeza de que poden valerse sós perfectamente.

En fin, que me gustou moito e que vos recomendo a todos que a vexades, seguro que atopades a vosa propia historia dentro dela.

Creando persoaxes (Sabela)

Sabela garda historias en pequenos frascos de cristal, cando está triste abre un frasquiño azul e volta ir ó cine cos pais, ou destapa un verde esmeralda e revive o seu primeiro bico. Ás veces case non lembra como era o seu avó, entón colle unha caixa enriba do armario e saca un bote transparente, cunha tapa exagonal cor violeta, o seu frasco mais querido, e trae de volta o seu sorriso, as historias contadas baixo a parra, o seseo na fala, as bromas infantiles que non se foron nunca... e chora en silencio, consciente de que a felicidade deses momentos irá sempre con ela.
Ás veces Sabela abre a neveira e, nun movemento inconsiente, saca o tarro de manteiga; ábreo, úleo con calma, e, sen saber porqué, invádea un sentimento de benestar, non se decata de que ese aroma transpórtaa á infancia, ó momento no que súa avoa untaba con paciencia a manteiga no pan, para logo engadirlle amorosamente o azucre, ó momento no que se sentía protexida, no que sabía que todo estaba ben: tiña o seu bocata, tiña a mirada serea da avoa que preparaba o pan coma se de un ritual máxico se tratase. Aqueles bocadillos que sabían a ternura e paz. E Sabela pecha o frigo sen decatarse de que posee un tesouro que moitos dexesarían para si: o rincón da merenda en casa dos avós, que con só abrir ese tarro de manteiga estaba ahí, só para ela, protexéndoa.
FICHA:
Nome: Sabela Couso González
Data de nacemento: 13-07-1975
Estudios: Licenciada en Filoloxía
Traballo: Profesora de secundaria
Hetero, solteira sen parella estable, tres relacións anteriores de 4, 2 e 7 anos

Propóñovos un xogo

Bueno, supoño que á maioría non lle vai apetecer este xogo pero igual acabades por animarvos e sei que hai alguén a quen lle vai a parecer divertido.
Propóñovos un xogo literario: vou poñer algunhas persoaxes coas que quero escribir unha historia, podedes usalos para as vosas historias, engadirlle cualidades, crear outros, suxerir cambios, e, por suposto, decidir qué queredes qué pase. Incluso podemos escribir unha historia conxunta.
Se vos animades, pásovos a miña contrasinal e podedes colgar a historia vos mesmos.
A ver se alguén se anima, que seguro nos entretemos un rato.