La historia del camello que llora

Xa fai tempo que alguén me falou desta peli-documental (non lembro quen foi) e tiña ganas de vela. É unha historia sinxela: Unha familia de nómadas no deserto do Gobi que axuda nos nacementos dunha manada de camellos.

Unha das camellas ten un parto complicado e rexeita á súa cría. É unha historia triste e fermosa cun final feliz. O pequeno camello que xime desesperado chamando á nai, a súa negación a ser alimentado artificialmente e disposto a morrer de fame fíxome pensar na importancia que temos os mamíferos dese contacto coa nai, no valor afectivo da lactancia materna e por enriba de todo, fíxome pensar no poder curativo que ten a música.

Cun peculiar ritual, un músico interpreta unha melodía sinxela mentras unha das mulleres da familia canta, sen parar de acariciar á camella que acaba chorando e permitindo que o seu fillo mame. Pregúntome qué faríamos aquí nun caso semellante, dende logo non me imaxino a ningún gandeiro cantándolle ás súas vacas nin moito menos levando a un músico para que as tranquilice, tal vez sexa o precio da "civilización" que o único que fai e deshumanizarnos cada día un pouco mais facendo que nos parezca o mais normal do mundo deixar ós nosos fillos en gardarías nada mais nacer ou darlles o "bibe" porque é o millor para eles, cando todo é moito mais sinxelo: o único que realmente importa é o contacto físico que é o único xeito de transmitir a protección, a seguridade e a tranquilidade que precisamos para vivir sen medos.

Impresiona a confianza da familia nos nenos, ós que envía a través do deserto en busca do músico. Dous nenos, un deles dunhos cinco anos, recorren quilómetros de area mentras a súa familia ten a certeza de que poden valerse sós perfectamente.

En fin, que me gustou moito e que vos recomendo a todos que a vexades, seguro que atopades a vosa propia historia dentro dela.

Creando persoaxes (Sabela)

Sabela garda historias en pequenos frascos de cristal, cando está triste abre un frasquiño azul e volta ir ó cine cos pais, ou destapa un verde esmeralda e revive o seu primeiro bico. Ás veces case non lembra como era o seu avó, entón colle unha caixa enriba do armario e saca un bote transparente, cunha tapa exagonal cor violeta, o seu frasco mais querido, e trae de volta o seu sorriso, as historias contadas baixo a parra, o seseo na fala, as bromas infantiles que non se foron nunca... e chora en silencio, consciente de que a felicidade deses momentos irá sempre con ela.
Ás veces Sabela abre a neveira e, nun movemento inconsiente, saca o tarro de manteiga; ábreo, úleo con calma, e, sen saber porqué, invádea un sentimento de benestar, non se decata de que ese aroma transpórtaa á infancia, ó momento no que súa avoa untaba con paciencia a manteiga no pan, para logo engadirlle amorosamente o azucre, ó momento no que se sentía protexida, no que sabía que todo estaba ben: tiña o seu bocata, tiña a mirada serea da avoa que preparaba o pan coma se de un ritual máxico se tratase. Aqueles bocadillos que sabían a ternura e paz. E Sabela pecha o frigo sen decatarse de que posee un tesouro que moitos dexesarían para si: o rincón da merenda en casa dos avós, que con só abrir ese tarro de manteiga estaba ahí, só para ela, protexéndoa.
FICHA:
Nome: Sabela Couso González
Data de nacemento: 13-07-1975
Estudios: Licenciada en Filoloxía
Traballo: Profesora de secundaria
Hetero, solteira sen parella estable, tres relacións anteriores de 4, 2 e 7 anos

Propóñovos un xogo

Bueno, supoño que á maioría non lle vai apetecer este xogo pero igual acabades por animarvos e sei que hai alguén a quen lle vai a parecer divertido.
Propóñovos un xogo literario: vou poñer algunhas persoaxes coas que quero escribir unha historia, podedes usalos para as vosas historias, engadirlle cualidades, crear outros, suxerir cambios, e, por suposto, decidir qué queredes qué pase. Incluso podemos escribir unha historia conxunta.
Se vos animades, pásovos a miña contrasinal e podedes colgar a historia vos mesmos.
A ver se alguén se anima, que seguro nos entretemos un rato.

Gramática de la fantasía

Fai uns meses, María faloume deste libro nunha das nosas conversas telefónicas, esas conversas sen sentido, sen finalidade e sen coherencia e que, seguramente por eso, resultan tan insustituibles e imprescindibles. Neses días, por unha desas coincidencias tan lóxicas que ten a vida, atopeime cun exemplar da Gramática da Fantasía nas miñas mans e pensei que era o momento xusto para ler ese libro que tanto se esforzara por chegar ata min. A semana pasada volteime a atopar con él, esta vez foi buscando información sobre visitas infantiles a bibliotecas (gracias Débora) e pensei que esta vez tiña que determe un pouco mais a pensar sobre él.
Creo que ás veces os libros buscan ser leídos, ser pensados e meditados e de seguro que este me buscou ata atoparme. Gústame recordalos tempo despois de lelos, lembrar, non o texto en sí senon a sensación que queda despois de rematalos e tentar descubrir qué quedou deles dentro de min. E iso é o que quero facer hoxe.
Gianni Rodari deixoume a convicción da atemporalidade, a convicción de que os nenos sempre serán nenos e as historias sempre terán que ser contadas e inventadas. É un libro para xogar coas palabras, para que os nenos amen as palabras, se divirtan e sintan desexos, non só de escoitar-ler senón tamén de crear a súa propia ficción. Aparte do contido pedagóxico, que me parece maravilloso, é tamén unha reivindicación das palabras prohibidas, un manifiesto anticensura do mundo infantil e todo o que o rodea. Por qué cando se lle di a un neno "esa é unha palabra fea" nunca nos referimos a "guerra" "mentira" traición" "dor"...? Non, referímonos a "caca", que non deixa de ser unha función fisiolóxica absolutamente imprescindible. Encántame unha parte na que conta que os nenos necesitan decir, escoitar, ler esas palabras tabúes precisamente por eso, porque son tabúes e a risa e a euforia que provocan son unha liberación necesaria.
Lembro, fai moito, un día no que Alda e mais eu conversábamos á hora da merenda, os ollos de plato de Carlos e as nosas risas case histéricas: Alda decidiu que quería merendar un iogur de caca e eu suxerinlle que podía tomar tamén zume de caca e galletas de caca. Non podíamos parar de rir, supoño que nalgún momento voltei ser unha nena decindo a escondidas "palabras feas". Pasamos unhas dúas semanas comendo caca, vestindo caca e vendo caca a todas horas, despois deixou de interesarnos e pasamos a outros temas case tan trascendentales. Sorprendeume comprobar que as miñas teorías respecto á educación eran aplastantemente certas cando fumos a unha reunión coa profe de Alda e de pasada comentounos maravillada que Alda era a única da clase que cando contaban un conto no que saía "caca", "pis" ou algo semellante non interrumpía con risitas de "ay lo que dijo la profe", senón todo o contrario, enfadábase porque os nenos interrumpían o conto e non entendía qué lles sorprendía tanto. Claro, xa nos fartáramos de rir e para nós era algo tan natural que xa o esquecéramos.
Os nenos non teñen prexuízos, somos nós os que llos impoñemos e a maior parte das veces a nosa única xustificación é "que vai pensar a xente se anda berrando caca por todas partes?" pois qué vai pensar? que é unha nena de tres anos, e se pensan algo diferente realmente creo que teñen un problema.
Pois eso, un libro máxico que me perseguiu, unha persoa máxica á que quero moitísimo que me falou del, e outra persoa máxica á que me encanta ter atopado no camiño, que fixo que o voltara lembrar. Alda, María e Débora, xuntas neste intre nun hoquiño do meu corazón.

Danko Jones

http://es.wikipedia.org/wiki/Danko_Jones
Recoñezo que estiven/estou un pouco obsesionada con estes tipos e en especial con We Sweat Blood (2003) que escoitei por primeira vez na Calexa. Este disco, un pouco vello, é para min pura descarga de adrenalina, os primeiros acordes de Forget my Name case fan que realmente me esqueza de todo o que me rodea. Dende maio a setembro do ano pasado casi cada día que ía ó curre camiñando escoitaba este disco. Resultábame unha extraña mezcla deses case once anos nocturnos que me daba medo esquecer-perder-extrañar, xunto coas camiñatas a primeira hora da mañá para chegar a un traballo totalmente distinto no que me sentía un pouco extraña e, por qué non decilo?, tamén acojonada. Tal vez esta música represente a unión do meu pasado co presente, a miña forma de decirme a min mesma que se algo me molesta teño recursos suficientes para facelo desaparecer, algo tan sinxelo coma conectar o meu mp3 e subir o volume a tope. Deixovos unha das miñas favoritas: I Want You, a canción que ten o poder de aplacar o son dos 40 principales, a voz estridente dunha ferrrolana que falaba sen parar e a risa gilipollas dun señor impresentable. A canción de amor mais contundente que escoitei nunca, case parece que está decindo QUE TE QUERO, OSTIA, ME CAGO EN TODO, QUE TE QUERO.

A tristura

5 de maio do 2008
APARTA!, díxome Alda, a tristeza está na porta agardando para entrar. Hai que deixala pasar.

Qué é a tristeza?, pregunteille eu.

A tristeza é un edificio moi grande cheo de animaliños feroces e de mostros amigos, os mostros amigos queren xogar conmigo pero eu non quero porque os animaliños feroces quérenme coller. Hai que esconderse deles pero podemos perdernos e entón non atopamos a saída e quedamos pechados no edificio enorme.

Non sei se coñece o significado da palabra tristura pero descríbea dun xeito sorprendente.